رنزو پیانو در سال ۱۹۳۷ در جنوب ایتالیا، در خانواده ای معمار به دنیا آمد. تحصیلات خود را در پلی تکنیک میلان انجام داد. هنگامی که دانشجوی معماری در دانشگاه پلی تکنیک معماری میلان بود مرتب از پروژه های ساختمانی پدرش بازدید می کرد که این بازدید ها تجربه های علمی و کارآمدی را برای او به ارمغان آورد.
او در خانواده ای متولد شد که حرفه ی اصلی بیشترشان ساختمان سازی بود، پدر بزرگ، پدر، عموها و یک برادر او پیمانکار بودند. اصولا او هم باید همین راه را در پیش می گرفت اما علیرغم بی میلی پدرش، معماری را به عنوان حرفه ی خود انتخاب کرد، اما هرگز نتوانست از ریشه های خانوادگی خود و وابستگی به مسایل اجرایی ساختمان سازی دل بکند. شاید به همین دلیل نام شرکت او «کارگاه ساختمانی رنزو پیانو» است.
پس از فارغ التحصیلی از دانشکده معماری پلی تکنیک میلان، مدتی با پدرش، سپس با چند تن از معماران نامی آن عصر همکاری کرد و همواره، برونلسکی را به عنوان الگویی آرمانی ستایش و تحسین می کرد.
دفتر فنی و کارگاه رنزو پیانو در سال ۱۹۸۰ در پاریس و جنوآ ایتالیا شکل گرفت و اکنون حدود ۱۰۰ مهندس، معمار و متخصصین دیگر در قسمتهای مختلف شرکت مشغول به کار هستند که همگی معتقد به ساخت ساختمانهای کارآمد و آزمودن ایده هایی هستند که منعکس کننده ایده های رنزو پیانو است. در حالی که کارهای او آمیخته با تکنولوژی روز معماری می باشد ولی ریشه و اصل کارها به طور واضح نمایانگر فلسفه و سنت ملی کلاسیک ایتالیا است.
پیانو از سال ۱۹۷۰ تا کنون جزو پیشگامان بزرگ عرصه ی معماری جهان بوده است. کارهای او آمیزه ای از سنت های ارزشمند سرزمین مادری اش و پیشرفته ترین دست آوردهای فن آوری قرن بیستم است. مشهور ترین آثار وی عبارتند از: مرکز پمپیدو در پاریس که با همکاری ریچارد راجرز کار کرد، فرودگاه جهانی کانسای در اوزاکا، طرح بازسازی پوتسدامر پلاتز در برلین و بناهای بیشمار دیگر.
تلاش برای رسیدن به مفاهیم فضایی جدید، جستجوی اصول سازه ای و روش های اجرایی نو، حداکثر استفاده ازتوانمندی های مصالح، توجه به محیط زیست و نیازهای در حال تغییر انسان معاصر، اهمیت دادن به مفهوم احساس فضایی در معماری و … همه ویژگی هایی هستند که در اثار معماری پیانو تحقق یافته اند.
رنزو پیانو که اکنون معماری است ۷۳ ساله، شهرت جهانی اش را ابتدا پس از طراحی مرکز فرهنگی ژورژ پومپیدو در پاریس به دست اورد. این مجموعه که با همکاری معمار جوان انگلیسی ریچارد راجرز طراحی شده بود، از اثاری است که تلاش برای نوآوریی و رسیدن به مفاهیم و تعاریف جدید در چارچوب اصول شناخته شده ی معماری را به وضوح میتوان در آن مشاهده کرد.
تلاش برای یافتن مفاهیم جدید، همواره مهم ترین عامل تأثیر گذار در تعالی و تکامل هنر و تمدن بشر بوده و معماری نیز، به مثابه مهمترین تجلی هنر و تمدن بشری، از این قاعده مستثنی نبوده است. در میان معماران، فراوانند کسانی که عمر حرفه ای شان را در تلاش برای رسیدن به افق های جدید سپری کرده اند و همین افراد اند که، نقاط عطف معماری جهان را رقم زده اند. از آن پس، پیانو در راستای همین تلاش، فرصت طراحی پروژه هایی با عملکرد ها، بسترها و مقیاس های مختلف را به دست آورد و پیشرفتی مداوم و بی وقفه را به نمایش گذاشت.
همه ی این عوامل دست به هم داد و باعث شد که پیانو بتواند تلفیقی واقعی از هنر، معماری و مهندسی را بدست آورد. وی همچنین بسیاری از هنرمندان برجسته ی سرزمین مادری اش «ایتالیا» همواره در جستجوی تحول، نواوری و ابداع بود اما در راستای این تلاش هرگز از سنت ها و فلسفه های بومی دور نمی شد و طبیعت «اولین منبع الهام انسان خلاق» را همواره مورد توجه داشت تا جایی که در سالهای اخیر توانست بهترین نمونه های معماری سبز را خلق کند که بی شک نقشی اساسی در گسترش مفهوم پایداری داشته است.
شخصیت های انسانی، زاده اتفاق، احتمال یا محاسبات ژنتیکی نیستند. انها محصول تاریخ، جامعه و یا در کل طبیعتند. اندیشه هایی که لوکوربوزیه را در دهه های سی و چهل به آن جایگاه رفیع رساند، پیشتر یا بعد از ان می توانست چنان توجهی برانگیزد؟ شخصیت معماری پیانو نیز فارغ از بستر خانوادگی اش، قابل سنجش و تحلیل نیست. تفکیک پیانو به مثابه معمار هنرمند یا مهندس سازه و ساخت سخت می نماید چه آثارش آمیزه ی این هر دو است. پیانو پیمانکار زاده است، محصول خانواده ای که پدر بزرگ، عموها و برادر همه و همه عنصر اجرایی سطح بالایی بودند، پس شهرتش به عنوان معمار مبتکر و خلاق در فنون و روش های ساختمان ساختمان سازی عجیب نیست.
با سلام و تشکر از سایت خوبتون کاش کارهای بیشتری از معماران بگذارید
سلام دوست عزیزم در اولین فرصت درخواست شما اجرا خواهد شد
موفق باشید